Grensovergang

We zijn weer terug in de USA. Hebben Canada achter ons gelaten. Maar laat ik eerst even terug gaan naar gisteren. We hebben de wekker gezet en staan op tijd klaar bij het kantoortje van de camping. We wachten op de bus en hebben en gesprekje met een Amerikaans stel. Ze hoeven niet meer te werken en hebben alle tijd. In de planning voor hen, een rit van 5 maanden…. Je hebt altijd baas, boven baas (Martin). Tijdens ons gesprekje, merk ik dat we worden afgeluisterd, door een man, die daar met zijn zoontje zit. Ja hoor.. Hollanders met een zachte “G”. Hij heeft al snel door dat wij uit Noord Holland komen. Hij heeft een broer in Purmerend wonen en herkent de Noord-Hollandse klanken. Er komen nog meer mensen aan en de bus komt voorrijden. In de bus zitten al mensen van een andere camping, maar er is plek zat en we vinden een plekje. Met ongeveer driekwartier zijn we in het centrum van Montreal, voor het Toeristen Bureau.  Wij hebben de dubbeldekkertour geboekt en die gaat om 10.00 uur rijden. Kunnen we nog rustig een bezoek aan de restroom brengen en zoeken op het bovendek een plaats. Er komt een, laat ik het netjes zeggen, ietwat gezette vrouw het bovendek op. Ze ziet de microfoon in een stoel liggen en begint door dat ding te praten. Ik denk, die heeft een podiummoment nodig, maar het bleek de gids voor deze bus te zijn. Ze stelde zich netjes voor en deed een rondje bus, met haar microfoon. Waar we zo’n beetje vandaan kwamen. Natuurlijk mensen uit Canada en Amerika, maar ook een Belg, Chinees, Pakistanen, Australische mensen en uit Nieuw-Zeeland. En dan die Noord Hollanders natuurlijk. Ik stond werkelijk te kijken van alle nationaliteiten aan boord. Het leuke van deze tour is: hop on, hop off. Er zijn verschillende stops in de stad, waar je naar eigen invulling van de bus af kunt en een half uurtje later weer op een andere bus kunt opstappen. Bij de tweede stop gaan we er uit. Kopen een kop koffie en gaan een kerk in. $5.00 pp toegang. Er zijn veel mensen in de kerk, kassa!!! Iedereen neemt foto’s en je maakt er een soort rondje, waarna je de kerk weer kunt verlaten. We hebben onze rolletjes volgeschoten en verlaten de kerk. Lopen een rondje in de omgeving daar en zoeken de halte weer op. We vervolgen onze citytrip in een bus, met een aardige man als gids. Ook hier weer de vele verschillende nationaliteiten. Bij het casino gaan we er uit. Ina is nog nooit in een casino geweest. Als we binnen stappen, moeten we eerst de foto en filmcamera opbergen, of afgeven aan de balie. Ik denk, neem wel foto’s met m’n telefoon, maar dat gaat niet lukken. Te veel securitymensen. Ik neem de gok maar niet. We kijken onze ogen uit naar alle gokmachines die er staan. Maar ook naar de vele mensen, die achter de machines zitten. Vooral ouderen, valt ons op. Die zullen nog wel geld hebben??? Na het casino stappen we uit onze bus, bij een alternatieve straat. Veel hippies, punkers en ander soortige mensen lopen daar. We willen wel wat eten en vinden een terras. Het biertje en de lunch smaken ons goed. We rekenen af en gaan terug naar de busstop, zien een bank en ik denk dat het wel handig is nog wat Canadese dollars te pinnen. Wij naar binnen, proberen geld op te nemen, maar het lukt niet met debit en creditcard.. Balend gaan we verder en als we bijna bij de halte zijn, zien we de bus rijden, die stopt en gaat 100 meter voor ons weg… Hij was 5 minuten te vroeg… Nu moeten wij een halfuurtje wachten. We gaan een straatje in met veel terrassen, maar zonder ATM of bank. We gaan maar op tijd terug naar de halte en wachten er een kwartier. Gelukkig is er een stenen muurtje, waarop we kunnen zitten. Als we de bus instappen en naar boven lopen, zien we de zelfde gezette vrouw van vanmorgen zitten. We maken de ronde door de stad af en zijn weer bij het startpunt. Daar zitten de Amerikaanse man en vrouw van vanmorgen al te wachten en ook de afluister Nederlander zit er. We melden ons netjes binnen en we wachten buiten op de bus die ons weer naar de camping brengt. We hebben nu een kleinere bus, maar gelukkig kan iedereen zitten en de chauffeur gaat eerst langs onze camping! Fijn!! We zijn het zat en hebben dorst. De bus vertrekt al snel en we komen zonder in de file te hebben gestaan, aan op de camping. Als we voor Dory, buiten wat te drinken hebben genomen, worden we uitgenodigd, door een ander Amerikaans vrouwtje, die ook met de tour mee was, om daar wat te drinken. We nemen onze stoelen en drankje mee en hebben daar gezellig een uurtje gezeten en gekletst. Het is tijd om de bbq aan te steken. We willen eten en gaan weer terug naar ons plekje. Rustige avond gehad, lekker geslapen, maar Ina is alweer heel vroeg wakker.

Vandaag (vrijdag) zijn we op weg gegaan naar Burlington-Vermont. Eerst moet ik nog een koelkastmagneet scoren, die had ik gisteren in Montreal willen kopen, maar ja… vergeten dus. Gelukkig hebben ze in het winkeltje van de camping ook koelkastmagneetjes van Montreal (niet zeggen hoor, tegen Monique ) Ik ben, samen met Matthys al in Burlington geweest en we hebben toen bij de Ierse-pup gegeten. Geen succes!!! Het is heel druk in de stad en de camping die we hadden uitgezocht was vol. Had geen grasspriet meer voor ons over, dus op naar de volgende camping… Uiteindelijk gelukt in Colchester. Een dorp, vastgeplakt aan Burlington.

Op weg hier naar toe, in Canada, tussen de maisvelden door, op hele slechte wegen, stonden we plotseling voor de grensovergang. Totaal geen waarschuwingsbord of iets dergelijks. Nee, midden op de weg, de overgang. Geen auto voor ons, dus we zijn direct aan de beurt. Ik stuur Dory door de nauwe doorgang en stop bij het loket. Geef de paspoorten af en de mevrouw vraagt om een eigendomsbewijs van Dory. Dat wordt zoeken. Ik heb wel alle papieren van Dory in een map, in de laptoptas, maar wat nu het eigendomsbewijs is, weet ik ook niet. Uiteindelijk heb ik het goede papiertje. Geef het af en we worden vriendelijk, maar dringend verzocht, Dory verderop te parkeren en wij moeten naar binnen. We kunnen door de eerste deur, maar de volgende is gesloten. Die gaat dan toch open en we komen aan een soort balie. Ina en ik hebben het zelfde gevoel. Die mensen gaan Dory doorzoeken!!!!  Wat we hier doen? Waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Wat onze relatie is, wanneer we naar huis gaan. Wanneer we de USA zijn binnengekomen… Maar Ina is veel later naar Amerika gevlogen dan ik, dus dat is vreemd en wordt gecontroleerd. Ze zien dat alles klopt en we mogen onze reis verder vervolgen. Al met al, een oponthoud, van slechts 10 minuten. Matthys zal wel jaloers zijn. Hij heeft altijd problemen om vanuit Canada de USA weer in te komen en had ons al gewaarschuwd, voor lange wachttijden bij de grens. We gaan Highway 2 op. Een mooie weg, via eilanden in de rivier, naar het vasteland van Vermont. We doen onderweg nog een aantal boodschappen en als we de camping op rijden, begint het te spetteren. Ik sluit elektra en water aan. Ze hebben geen plekje meer met een sewer, maar dat kan wel een dagje zonder. Als we wat te drinken nemen, gaan boven de kranen vol open en begint het werkelijk te gieten. Dat duurt een poosje.  Als we willen eten, is het droog. Hoera, kan de bbq aan! Ina heeft inmiddels een was gedaan en we hebben weer schone onderbroeken, overhemden en andere kleertjes. Morgen zakken we af in Vermont en stoppen vlak voor Massachusetts. Het zal wel weer een bergrit worden. Nu maar hopen op een Macdonalds, want hier heb ik geen internet! Kan ik het verhaal op mijn blog zetten.

GELUKT!